οι παρέες γράφουν ιστορία...

Λένε πως οι παρέες γράφουν ιστορία... Εμείς πάντως γράψαμε άλλη μια σελίδα στο βιβλίο της δικής μας ιστορίας καθώς για άλλη μια χρονιά άλλοι από Λάρισα ,'άλλοι από Κατερίνη και οι περισσότεροι από Θεσσαλονίκη ανταμώσαμε ,όπως κάνουμε σχεδόν τα τελευταία δέκα χρόνια , στα Λουτρά Πόζαρ.

Μια ρωγμή στην μονότονη καθημερινότητα, μια ευκαιρία για απόδραση ,συνάντηση με πρόσωπα γνωστά και αγαπημένα απολαμβάνοντας την ομορφιά της φύσης ,καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες κρεατικών και ποτού και συζητώντας επί παντός επιστητού έως τις πρώτες πρωινές ώρες...

"  Κι όπως κουβεντιάζαμε η ώρα πήγε τέσσερις, 

κυβερνήσεις ρίξαμε χίλιες δεκατέσσερις, 

κι όπως σιγοπίναμε, το μπουκάλι άδειασε, 

τζάμπα ξενυχτήσαμε, τίποτα δεν άλλαξε.''

Ας κρατήσουν οι χοροί , πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε με χορούς κυκλωτικούς

κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς  ...και του χρόνου λοιπόν!!!!!!!

ΕΡΜΑ ΝΤΙ ΜΠΑΛ…(η έρμη η μπάλα…)

Ο τρόπος που σε επισκέπτονται οι αναμνήσεις κάποιες φορές είναι πραγματικά εκπληκτικός. Από κάποιο καθημερινό τυχαίο γεγονός το μυαλό σου θα κάνει τέτοιες διαδρομές που θα σε φέρει πίσω στα παλιά. Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, καθώς έβλεπα τα παιδιά των φίλων μου να ετοιμάζονται να πάνε να παίξουν ποδόσφαιρο, να τακτοποιούν μέσα στο σάκο της ομάδας τους τα αθλητικά παπούτσια, τις καλαμίδες, τη στολή με το όνομα στην πλάτη τους, και να ξεκινούν για τον αγώνα στο γήπεδο με τον χλοοτάπητα θυμήθηκα και σκέφτηκα πως ήταν στα χρόνια μας το να παίξεις μπάλα στο χωριό….

Ένα από τα βασικά πράγματα  που χρειάζεσαι για να παίξεις ποδόσφαιρο είναι να έχεις μία  μπάλα, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως και χωρίς μπάλα εμείς δεν παίζαμε. Άπειρες φορές έχουν  «επιστρατευτεί»   από χρησιμοποιημένα τενεκεδάκια αναψυκτικών μέχρι και «γκουγκούτσια»  (κουκουνάρια) που βρίσκαμε εν αφθονία στο Κιόσκι. Οι πολύ παλαιότεροι βέβαια για να παίξουν μπάλα περίμεναν να σφάξουν το γουρούνι και να πάρουν τη «φούσκα».

Αν και πέρασαν τα χρόνια, και στην εποχή μας, ακόμα, η μπάλα ήταν δυσεύρετη. Μπάλες δεν υπήρχαν πολλές, συνήθως μια ανά γειτονιά και όχι πάντα. Και πως τύχαινε πάντα ο κάτοχος της μπάλας να είναι και  πιο «αμάρλου» (πικρός), αυτό δεν μπόρεσα να το χωνέψω ποτέ. Ο ιδιοκτήτης της μπάλας, «αμάρλου», ήταν πολύ σημαντικό πρόσωπο για τη διεξαγωγή του παιχνιδιού. Φρόντιζες πάντα, ακόμη και εκτός παιχνιδιού, να τα έχεις καλά μαζί του, να σε έχει «ξα» (φίλο), γιατί αν τσακωνόσουν μαζί του ή διαφωνούσες σε κάτι, το πιο πιθανό ήταν να μην σε παίξει στο επόμενο παιχνίδι με την μπάλα. Αλλά και κατά τη διάρκεια του αγώνα αντιμετωπιζόταν με ιδιαίτερο τρόπο. Αποφεύγαμε όλοι να τον μαρκάρουμε σκληρά ή να διαφωνούμε για το αν η μπάλα ήταν γκόλ ή άουτ, γιατί ανά πάσα στιγμή έπαιρνε την μπάλα παραμάσχαλα  και αποχωρούσε από το παιχνίδι τσαντισμένος.

Η ΛΕΜΟΝΙΑ...

… Οι ανθρώποι, λέει, μόλις γεννηθούνε άντρες και γυναίκες, ζούνε πάνω στη λεμονιά του Θεού. Γίνονται ανθοί της λεμονιάς. Μα άλλους ανθούς τους κρατάει η λεμονιά και τους δένει, κι άλλους τους πετάει…Ευτύς από την αρχή ελογάριασε κι είπε, πως το κάθε λεμόνι κρύβει ένα ταιριαστό ζευγάρι. Ένα ευλογημένο αντρόγυνο. Να ζήσουνε μαζί – μαζί. Να σογεράσουνε.

 Να γεννοβολήσουνε. Να κάμουνε καινούργιες λεμονιές…Μα οι άνθρωποι δεν έχουνε νου. Μόλις καμωθεί το λεμόνι, παίρνουν το μαχαίρι και το κόβουν στα δυο! Χωρίζουν τα ταιριασμένα ζευγάρια!Γεμίζει χάμω η λεμονιά. Γεμίζει ο κόσμος όλος από μοιρασμένα λεμόνια, που ψάχνουνε μ’ορθάνοιχτα τα μάτια τους, που αγωνίζουνται μέσα στην ανακατωσούρα ν’ανακαλύψουνε τα ταιρια τους!…Δεν είναι εύκολο! Μα και δεν απελπίζουνται…Αυτό είναι το χειρότερο απ’όλα. Γιατί ξέρουνε στα σίγουρα, πως κει μέσα βρίσκεται το ταίρι τους. Καμία φορά, παραζαλισμένα από το ψάξιμο, ξεγελιούνται. Θαρρούνε πως το πέτυχαν! Βλέπουν πως το μπόι τους έρχεται ανάλογο΄πως το χρώμα δεν παραλλάσσει και βαριεστημένοι από την τόση κούραση, τ’αρπάζουν και το κάνουν ταίρι τους. Μα τι να κάμει το μπόι; Τι να σου κάμει το χρώμα; Αφού οι καρδιές δε μοιάζουν; Αφού τα σκελίδια δε συμφώνει ; Αφού οι ψυχές δεν συνταιριάζουν; Έπρεπε πρώτα να κοιτάξουν να δουν σοφυλλιάζουνται τα μέσα; Ύστερα να κοιτάξουν τα έξω. Μα είμαστε λιγόμυαλοι. Ξετάζουμε τις φιγούρες. Δυστυχισμένε άνθρωποι, με τις φλούδες θα φτιάξεις σπίτι; Με τις φλούδες θα περάσεις τη ζήση σου ή με την καρδιά;»

Έλλη Αλεξίου

(22 Μα'ι'ου1894-1988)

ΠΗΓΗ: Με ποιήματα και στίχους…

Ν-Τ-Ρ-Ο-Π-Η ΜΑΣ ...

Με το Σύλλογο Συνδρόμου Down ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή  όταν αποφασίσαμε τις μπομπονιέρες για την βάπτιση της Ευτυχίας μας να τις κάνουμε κάπου που τα λεφτά μας θα πιάνανε και τόπο. Αφού γνωρίσαμε τα παιδιά και τα μέλη του Συλλόγου το μόνο εύκολο ήταν να δοθεί η παραγγελία για το σχέδιο και τον αριθμό των κομματιών. Μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι από την δουλειά τους και χωρίς δεύτερη σκέψη κάναμε μετά από λίγα χρόνια και τις μπομπονιέρες της Καλλιόπη μας. Παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια βοήθούσαμε όπως μπορούσαμε και κυρίως η Μαρία μέσα από δράσεις του σχολείου της .

Η ανακοίνωση ότι ένας τέτοιος φορέας ετοιμάζετε να βάλει λουκέτο δείχνει το επίπεδο της κοινωνίας μας ...
Γαμώ το κράτος μας και τις δομές μας ,γαμώ την ανθρωπιά μας αν δεν είμαστε άξιοι να συντηρήσουμε μια τέτοια προσπάθεια.....

ΔΕΙΤΕ..

Αποκλειστική συνέντευξη του Προέδρου του Συλλόγου Συνδρόμου Down Ελλάδος , κ. Τσιφλίκη Σταύρου στο ThessalonikiPress.

Σε άσχημη οικονομική κατάσταση βρίσκεται ο Σύλλογος Συνδρόμου Down Ελλάδος. «Έπρεπε να είχαμε κλείσει χτες’ τονίζει ο κος Τσιφλίκης.

Ο Σύλλογος Συνδρόμου Down Ελλάδος ιδρύθηκε από 22 οικογένειες το 1990 με την προτροπή της κας Χαρίκλειας Χατζησεβαστού – Καθηγήτριας Παιδιατρικής Κλινικής Γενετικής Α.Π.Θ.

Πρόκειται για φορέα Παροχής Υπηρεσιών Κοινωνικής Φροντίδας Μη Κερδοσκοπικού χαρακτήρα, εγγεγραμμένο στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και εποπτευόμενο από αυτό, δηλαδή δεν χρηματοδοτείται από το κράτος αλλά από δωρεές, από τις συνδρομές των μελών του, από εκδηλώσεις που διοργανώνει ο Σύλλογος ή φίλοι και συμπαραστάτες του και από δωρεές και χορηγίες. Και όπως λέει ο κος Τσιφλίκης πολλές φορές από τις ίδιες τις τσέπες τους.

Όπως λέει χαρακτηριστικά ο κος Τσιφλίκης: » Τι λεφτά να πάρουμε από το κράτος. Το κράτος μας χρωστάει χρήματα, περίπου 13.900€ από το 2013-12014, για ένα πρόγραμμα της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, όπου σε διαγωνισμό προσλάβαμε για ένα σχολικό έτος 2 γυμναστές, τους πληρώσαμε από τα ταμεία μας και αφού ολοκληρωνόταν το πρόγραμμα θα παίρναμε τα χρήματα πίσω. Η Γ.Γ. Αθλητισμού δεν πλήρωσε ποτέ»

Με τα χρήματα αυτά καλύπτονται οι λειτουργικές ανάγκες και το μισθολογικό κόστος των εργαζομένων. Κυρίως, όμως, υποστηρίζονται τα εκπαιδευτικά προγράμματα, τα οποία είναι απολύτως απαραίτητα για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων και την πρόοδό τους.

 Αυτή την στιγμή ο Σύλλογος Συνδρόμου Down Ελλάδος υποστηρίζει 400 οικογένειες από όλη την Ελλάδα και 80-100 παιδιά που είναι στην Θεσσαλονίκη. Όσοι είναι μακριά υποστηρίζονται μέσω τηλεφώνου, μέσω Internet, με αποστολή υλικού και μέσω των δράσεων. Τα παιδιά που είναι στη Θεσσαλονίκη μεταφέρονται καθημερινά με το λεωφορείο του Συλλόγου (Καλαμαριά-Εύοσμος) ώστε να μπορούν να παρακολουθούν τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Συλλόγου.

Μερικά από τα προγράμματα είναι : Πρόγραμμα Δεξιοτήτων Ζωής και Αυτόνομης Διαβίωσης, Πρόγραμμα Βασικών/Γενικών Γνώσεων, Ειδική Φυσική Αγωγή, Εργαστήριο Εικαστικών και Δημιουργικής Απασχόλησης, Ομάδες Κοινωνικών Δεξιοτήτων και Λειτουργικής Μάθησης και άλλα πολλά.

Ένα από τα πρώτα προγράμματα που δημιουργήθηκαν σε όλη την Ελλάδα σε συλλόγους , είναι το Εργαστήριο Μπομπονιέρας. » Η χαρά των παιδιών μέσα από την διαδικασία της παραγωγής και προσφοράς είναι τεράστια. Νιώθουν κιόλας ότι με το έργο τους βοηθάνε και τον Σύλλογο.», τονίζει ο κος Τσιφλίκης.Και συνεχίζει τονίζοντας : «Ο Σύλλογος απασχολούσε 13 άτομα, αυτή την στιγμή έχουν μείνει μόνο 9 με τις αναγκαστικές περικοπές. Τα οποία βεβαίως δεν φτάνουν, σκεφτείτε μόνο ότι τα παιδιά έχουν και πρωινό πρόγραμμα (εργαστήριο μπομπονιέρας, συντήρηση ακαδημαϊκής εκπαίδευσης, εξοικείωση με τον κόσμο και αυτόνομη διαβίωση, κ.α) και απογευματινό( τμήμα μπάσκετ, παραδοσιακοί χοροί,στίβο,ρυθμική γυμναστική,κ.α). Επίσης αυτό που ξεχνάει ο κόσμος είναι ότι αυτά τα παιδιά είναι μαχητές, στα Special Olympics 2016 που έγιναν στο Λουτράκι τον Απρίλη φέρανε 8 μετάλλια, συν ότι έχουν κάνει τόσα χρόνια.»

¨Τον Αύγουστο που από 15/8-15/9 δεν έχει προγράμματα, τα παιδιά ζητάνε να πάνε στον Σύλλογο να κάνουν τις δράσεις τους και να δουν τους φίλους τους, είναι η καθημερινότητα τους που δεν μπορούν να την αλλάξουν. Αυτά τα παιδιά έχουν παλέψει χρόνια για να κατακτήσουν ότι εμείς θεωρούμε δεδομένο, αλλά μπορούν να το χάσουν πολύ γρήγορα,πχ. ένα παιδί 25 ετών που συντηρεί αυτό που έχει μάθει, αν σταματήσει θα πέσει σε κατάθλιψη, σε λήθαργο γιατί θα χάσει την καθημερινότητα του. Ευχόμαστε να μην κλείσουμε για να μην κλειστούν τα παιδιά και οι γονείς τους στο σπίτι» καταλήγει ο Προέδρος του Συλλόγου Συνδρόμου Down Ελλάδος

Όποιος θέλει να βοηθήσει τον Σύλλογο Συνδρόμου Down Ελλάδος μπορεί να περάσει από τα γραφεία (Καρανιβάλου 31 – Κάτω Τούμπα,Θεσσαλονίκn) να δει από κοντά το έργο που γίνεται είτε να επικοινωνήσει τηλεφωνικώς (2310 925 000) ή με mail (down@hol.gr), ώστε να παραλάβουν και την απόδειξη της δωρεάς.

Μπορείτε να βρείτε τον Σύλλογο και στο Facebook και να παρακολουθείται τις δράσεις του.

ΠΗΓΗ: ThessalonikiPress

ΕΥΤΥΧΕΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ!!!

Η γνωριμία με την Εύα Κασιάρου έγινε διαδικτυακά όταν εκείνη αναζήτησε μια φωτογραφία που είχαμε δημοσιεύσει στην εφημερίδα «ΛΙΒΑΔΙ» που απεικόνιζε την οικογένεια της στο τυροκομείο που διατηρούσαν στο Λιβάδι.

Από όταν ξεκίνησε την συγγραφή παιδικών βιβλίων τα βιβλία της ,όπως και της Γλυκερίας Γκρέκου ,έγιναν τα δώρα μας σε κάθε πάρτυ  γενεθλίων , γιορτή και όχι μόνο.

Προχθές η Ευα επισκέφτηκε την Θεσσαλονίκη με αφορμή την 13^Η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου και τα κορίτσια ζήτησαν να την γνωρίσουν και να υπογράψει τα βιβλία που είχαμε αλλά και αποκτήσαμε.

Είναι χαρά και τιμή μας που συναντήσαμε και γνωρίσαμε και αυτοπροσώπως την Ευα.

Της ευχόμαστε καλή και δημιουργική επιτυχία στην συνέχεια του συγγραφικού έργου.

Κρατάμε (και) από καλό νταμάρι...

Τον Βασίλη Μάστορα τον γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα καθώς του έκανα διάφορες μικροδουλειές στο σπίτι του στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης. Με τον ανιψιό του Λάζαρο Γ. Μπάμπα επιχειρήσαμε να τον σκαλίσουμε αρκετές φορές να μας διηγηθεί για την δράση του και την ζωή του, συνήθως μας απαντούσε...-την άλλη φορά που θα βρεθούμε και χαμογελούσε...
Όταν τον σκέφτομαι νιώθω ένα δέος μα και τιμή που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο ένα κομμάτι της ιστορίας των αγώνων του λαού μας.

Ποιος ήτανε ο Βασίλης Μάστορας :

  Ο Βασίλης  Μάστορας γεννήθηκε το 1927 στο Λιβάδι, ήτανε γιός του Κοζανίτη δασκάλου Μάστορα Δημητρίου και της Θεοδώρας (Λόλας) Μπάμπα. Μεγάλωσε στην Κοζάνη και αποφοίτησε από το γυμνάσιο αρρένων Κοζάνης. Εύστροφος και δραστήριος νέος, μπήκε στην αντίσταση και έγινε μέλος της ΕΠΟΝ.  

Το 1947 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, όπου οργανώθηκε στον Λαϊκό Εκδικητή. Συνελήφθη γρήγορα και καταδικάστηκε από το έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης σε τετράκις εις θάνατον. Η ποινή δεν εκτελέστηκε. Ο αρχηγός τους, Δρουσιώτης Γιάννης ήτανε Κύπριος και έτσι η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση. Έμεινε στις φυλακές για 10 συνεχή χρόνια. (Θεσσαλονίκης, Κοζάνης, Αίγινας, Γεντί κουλέ, Γιούρα κα) Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του αρρώστησε και ως φυματικός έχασε μεγάλο μέρος του πνεύμονά του. Απολύθηκε το 1957.

Μετά την αποφυλάκισή του εργάζεται στην συμπρωτεύουσα αρχικά ως μικροπωλητής – πλασιέ, γυρνώντας με την τσάντα στο χέρι για ώρες πολλές, φτύνοντας κυριολεκτικά αίμα. και εν συνεχεία ως περιπτεράς στην πλατεία Αριστοτέλους. Εκείνη την περίοδο ξεκινάει σπουδές στη σχολή του Ευκλείδη και παίρνει το δίπλωμα του υπομηχανικού. Με ένα χρόνο αναβάθμιση του πτυχίου,  αποκτά το δίπλωμα του μηχανικού και εργάζεται ως ιδιώτης αλλά και ως εργολήπτης δημοσίων έργων.

ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ...

Ένα από τα πιο σημαντικά έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, Τα Ψηλά Βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου,που ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφτηκε στη δημοτική το 1918 γίνεται θεατρικό έργο και παρουσιάζεται στην Θεσσαλονίκη από την Παιδική Σκηνή του Νέου Θεάτρου Θεσσαλονίκης στο θέατρο «Ολύμπιον» στην πλατεία Αριστοτέλους.

 Πρόκειται για μια παρέα παιδιών του δημοτικού, μετά την προτροπή του δασκάλου τους, περνάνε το καλοκαίρι μόνα στα βουνά της Ευρυτανίας.