ΓΙΑΤΙ:

..όσες κι αν χτίζουν φυλακές

κι αν ο κλοιός στενεύει

ο νούς μας είναι αληταριό

που όλο θα δραπετεύει...

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Τα πρώτα μου γενέθλια…

Δεν υπάρχει πιο γλυκό πράγμα από το να νιώθεις πως γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπάνε πραγματικά και θέλουν την ευτυχία σου, την επιτυχία σου και το χαμόγελο σου! Άνθρωποι που με έναν λόγο –απλά και λιτά- σου εύχονται να είναι η ζωή σου πάντα όπως την έχεις ονειρευτεί!!!
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με θυμήθηκαν και με γέμισαν με ωραίες σκέψεις. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα όταν τόσες πολλές ευχές είναι μαζεμένες για σένα απο συγγενείς, φίλους, γνωστούς και απο κάποιους που δεν τους ξέρεις και τόσο καλά.
Η γενιά μου μεγάλωσε στο Λιβάδι κάπως διαφορετικά όσον αφορά τον εορτασμό των γενεθλίων.
Τα γενέθλια δεν τα γιορτάζαμε ποτέ ενώ αντίθετα είχαμε περί  πολλού  την  ονομαστική εορτή.
Θυμάμαι έλεγε η μάνα μου –« μ΄νι αλαντ τζουα αρι γινεθλι Γιώργουλου» (μεθαύριο έχει γενέθλια ο Γιωργος)  ή « όπτου κα ασττζ σι αμιντ  Γιώργουλου» (οχτώ σαν σήμερα γεννήθηκε ο Γιώργος) ερχόνταν η ημέρα των γεννεθλίων και το ξεχνούσε και αυτή και εγώ και όλοι οι υπόλοιποι τα γενέθλια δεν τα υπολογίζαμε καθόλου « Ιαρά καν τσιβα» (ήταν σαν τίποτα) .

Ακόμη και όταν κάποιες χρονιές τύχαινε και θυμότανε κάποιος τα γενέθλια την ίδια ημέρα που γιόρταζες πάλι τα πράγματα ήτανε πολύ απλά . Συνήθως άκουγες για άλλη μια φορά πως φώναξαν την Λίτσα του Πατσίκα  (την μαμή του χωριού) μες την νύχτα  ,πως ο μπαμπάκας ήτανε κάπου μακριά από το σπίτι ανα την Ελλάδα για το μεροκάματο ή ακόμη και στην Δολίχη (διπλανό χωριό) και θα ανέβαινε την Κυριακή για να δεί το τέκνο του. Μιλάμε για Ιστορίες για Αγρίους όχι αστεία αν σκεφτεί κανείς πως η Δολίχη είναι 12 χιλιόμετρα μακριά από το Λιβάδι και ο νέος πατέρας δεν ανέβαινε την μέρα που γεννούσε η γυναίκα του αλλά στο τέλος της βδομάδας.
Ας γυρίσουμε λοιπόν στις Ιστορίες για τα γενέθλια .
Δεν θυμάμαι ποτέ ,όχι μόνο εγώ προσωπικά αλλά και όλοι μου οι συνομήλικοι, να έχω πάρει ένα δώρο για τα γενέθλια , καλά για τούρτα ούτε λόγος , ούτε καν γλυκό του κουταλιού δεν μας κερνούσαν που είχανε στα βάζα φυλαγμένα τα κρατούσανε για τους επισκέπτες  «τασι ιάς  τα λα λούμι» (για να βγουν ασπροπρόσωποι στον κόσμο) . Ούτε δυο δραχμές δεν θυμάμαι να πάρω ένα παγωτό ένα «κοκοταράκι  κουκουτίκου»(κοκοράκι γλυφιτζούρι)   δεν μας ‘έπαιρναν  ΤΙΠΟΤΑ « ούτε ούν σ΄λι »!!!!!!!!!
Ύστερα ήρθαμε την μεγάλη πόλη για σπουδές …Εδώ για πρώτη φορά συνειδητοποιήσαμε τι είναι τα γενέθλια μέσα από τους κύκλους των νέων ανθρώπων που γνωρίσαμε και το πόσο μεγάλη σημασία δίνανε στον εορτασμό τους .Τούρτες με κεράκια , δώρα, κεράσματα και φυσικά χάπι  μπέρντε του γιού!!!!!!!!!!!!!
Η φωτογραφία που βλέπετε, και αναρτήθηκε στο μπλόγκ του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θες/νίκης,  καταγράφει όπως πιθανόν καταλάβατε κάποιοι τα πρώτα γενέθλια που γιόρτασα στην ζωή μου…..
Είναι Ιούνης του 1994 ,έκλεινα τα είκοσι (20) , στην λέσχη του Συλλόγου μας μετά από πρόβα του χορευτικού  και ήταν μια έκπληξη που μου ετοίμασε η παρέα των συγχορευτών μου.
Στην φωτογραφία από αριστερά : καθιστοί Νίκος Φαρδής, ο εορτάζων , Ελένη Σαλαβάτη, Μαρία καραΐσκου , ο αείμνηστος Δάσκαλος Γιάννης Μπάμπας .

Όρθιοι  από αριστερα: Λάζαρος Μπάμπας , Σούλης Γκατζούνης,  ο Μπίλης - Βασίλης Θεοδωρής που μας άφησε νωρίς ,Γιώργος Τζούμας , και η τότε σύντροφός μου και τωρινή μου γυναίκα Μαρία Δαμαλή… όλοι μας 22 (είκοσι δύο) χρόνια νεότεροι στα πρώτα γενέθλια του Ιστορίες για Αγρίους!!!!!!!!!!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου