ΓΙΑΤΙ:

..όσες κι αν χτίζουν φυλακές

κι αν ο κλοιός στενεύει

ο νούς μας είναι αληταριό

που όλο θα δραπετεύει...

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Το facebook της γενιάς μας…


Facebook, φατσοβιβλίο, ρουφιάνος και τόσα άλλα ονόματα έχουν δοθεί σ’ αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης, που όλοι μας έχουμε ακούσει ή είμαστε μέλη του.
Οι περισσότεροι πάντως από τους συνομιλητές μου έχουν την άποψη πως μέσα από το Facebook γίνεται μια προβολή της προσωπικής μας, ιδιωτικής  ζωής. Θεωρούν  πως δίνουμε στοιχεία που αφορούν ιδιωτικές μας στιγμές, την ψυχολογική μας κατάσταση, τα ενδιαφέροντά μας, τα πιστεύω μας και την ιδεολογική μας τοποθέτηση σε διάφορα κοινωνικά –πολιτικά ζητήματα, σε ανθρώπους που απλώς μπορεί να λέμε ένα γεια, να έχουμε μια απλή κοινωνική επαφή ή  πιθανώς ούτε έχουμε γνωρίσει από κοντά.
Αρχικά θα ήθελα να σημειώσω, πριν συνεχίσω, πως προσωπικά είμαι ενεργός χρήστης του Facebook. Σερφάρω σχεδόν κάθε μέρα στις σελίδες του, αναρτώ και σχολιάζω ή κάνω λάικ σε δημοσιεύσεις φίλων και γενικά ανεβάζω δημοσιεύσεις που θεωρώ πως πρέπει να μοιραστώ με τους «ηλεκτρονικούς φίλους» που έχω, όπως μ’ αρέσει και να τους παρακολουθώ σε αυτά που δημοσιεύουν εκείνοι.



Έχω την εντύπωση (και είναι καθαρά προσωπική πεποίθηση, χωρίς να στηρίζεται σε επιστημονικά κριτήρια )πως πάντα ο άνθρωπος ήθελε και θέλει να εκφράζει τις απόψεις του, τις ιδέες του, τον τρόπο που σκέφτεται και το τι αισθάνεται με τους γύρω του. Δεν θα σας πάω πολύ πίσω στο παρελθόν, απλά θα σας θυμίσω το πώς εμείς τριάντα –σαράντα χρόνια πριν ψάχναμε τρόπους να εκφράσουμε αυτά που αισθανόμασταν στον κοινωνικό μας περίγυρο.
Πόσες φορές δεν χρησιμοποιήσαμε το θρανίο των σχολικών μας χρόνων ως ένα προφίλ-τοίχο  του  Facebook. Ποιος από όλους μας δεν σκάλισε και δεν ζωγράφισε τους ανεκπλήρωτους έρωτες με μορφή μαθηματικής πράξης έτσι ώστε να είναι εμφανή σε όλους τους συμμαθητές με τη μορφή  Γ+ Μ= LOVE. Πόσα στιχάκια τραγουδιών, αποφθέγματα, αλλά και συναισθήματα από το «Σ’  αγαπάω» μέχρι το «πεινάω και βαριέμαι» δεν αποτυπώθηκαν πάνω στα θρανία! Απλά στο Facebook, σήμερα, με ένα κουμπάκι μπορείς να βάλεις το όποιο συναίσθημα σε εκφράζει αντί να το γράψεις.
Πόσα γουμαράκια, νταλίκες, σπιτάκια και μορφές κόμιξ έδιωξαν τη βαρεμάρα αλλά και αποτύπωσαν στο κοινό τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες. Μήπως τότε δεν γράφαμε τις αθλητικές μας προτιμήσεις με τεράστιες ζωγραφιές για τις ομάδες προτίμησης, τον αγαπημένο μας τραγουδιστή ή συγκρότημα; Μέχρι και τις πολιτικές τους  πεποιθήσεις σχεδίαζαν κάποιοι έστω και  συγκεκαλυμμένα ή όχι.
Κάτι παρόμοιο γίνεται και τώρα.  Άλλος κάνει ανάρτηση την ομάδα του, άλλος ωραίες εικόνες και άλλος μας «ζαλίζει» με τα τραγούδια που γουστάρει. Και μήπως η εξωτερίκευση του εσωτερικού μας κόσμου σταματούσε εκεί; Οι σχολικές μας τσάντες ήταν γεμάτες και αυτές με ό,τι μήνυμα θέλαμε να περάσουμε στους γύρω μας. Το ίδιο και τα βιβλία, τα τετράδια και τα ντοσιέ. Ήταν οι κινητοί μας τοίχοι δημοσιεύσεων.
Σε ποιο παγκάκι στο κιόσκι δεν χαράχτηκαν αρχικά αιώνιας αγάπης ή δεν γράφτηκαν όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ από κοντά. Μήπως τα λευκώματα δεν ήτανε το Facebook των ανομολόγητων αποκαλύψεών μας που μπορούσαν να δούνε μόνον οι φίλοι μας σαν το σημερινό κλειστό προφίλ;
Και όσο μεγαλώναμε τόσο βρίσκαμε άλλους τρόπους να δείξουμε αυτά που νιώθουμε. Στα χρόνια της εφηβείας οι πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί  διαλαλούσαν στο ακροατήριο τους τις μουσικές μας προτιμήσεις. Πόσες αφιερώσεις από Δίδυμο σε κάποιο χαμόγελο ή δυο γλυκά ματάκια δεν μας έκαναν να νιώσουμε σαν την σημερινή κοινοποίηση;
Και τα μπουκάλια με ουίσκι πάνω στο τραπέζι δεν ήτανε η διαφήμιση, η προβολή πως σαν παρέα περνάμε καλά και είμαστε ουάου σαν τις σημερινές αναρτήσεις του «συμβαίνει τώρα» στο φατσοβιβλίο. Ποιος δεν θέλησε να κάνει tag (κοινοποίηση της παρουσίας του) σε μέρη που πήγε εκδρομή. Σε πόσες τουαλέτες, παγκάκια και τοίχους δεν γράψαμε ότι περάσαμε από εκεί και δεν αφήσαμε το στίγμα μας!
Τα χρόνια μπορεί να περνούσαν αλλά η ανάγκη να εξωτερικεύσουμε τα θέλω μας και να τα κοινοποιήσουμε δεν σταματούσε. Τα φορτηγά ήταν ότι έπρεπε για να κάνουμε γνωστό σε όλους τα χούγια μας και τις όποιες προτιμήσεις. Οι σημερινές ρήσεις στον τοίχο του καθενός μοιάζουν πολύ λίγες σε σχέση με αυτά που έβλεπαν και βλέπουν ακόμη και σήμερα όχι μόνον οι φίλοι μας. Ο «Μάκης και ΜΑΝούλα» η «Αλητόβια », «Μην με ζηλεύεις», «Η παναγιά μαζί σου» μέχρι το «παγάλια φράτε» (Σιγά αδερφέ) και «έδρα όπου νυχτώνει» αποτυπώνονταν σε καμπίνες και καρότσες αυτοκινήτων για να τις βλέπουν γνωστοί, φίλοι αλλά και άγνωστοι. Το κάθε όχημα ήτανε το τότε προφίλ. Κούρσες με μαξιλαράκια και κουρτινάκια για ομορφιά. Ντάτσουν με μουρτζιάλια (χαϊμαλιά ζώων) και πέταλα  κατάλοιπο μιας εποχής που προφίλ ήταν τα μουλάρια. Αυτοκίνητα ντυμένα από πάνω μέχρι κάτω με σημαίες και αφίσες για να δείξουμε σε όλους τις πολιτικές μας πεποιθήσεις στις εκλογές.
Και δεν περίμενες να εκφράσεις τις πολιτικές σου πεποιθήσεις μόνο με το αυτοκίνητο. Η εφημερίδα στην κωλότσεπη, κούπες του καφέ, καπέλα, ομπρέλες, καρφίτσες, μπρελόκ και ότι άλλο διαφήμιζε το κόμμα που υποστήριζες ήταν απαραίτητο αξεσουάρ που φώναζε από μακριά τα προσωπικά δεδομένα που σήμερα τάχα εμφανίζουν μόνον όσοι μετέχουν στο   Facebook.
Ευτυχώς να λέμε που τότε δεν ήτανε σε μεγάλη άνθηση οι «νεοορθόδοξοι», όπως τους λέω εγώ, που σήμερα γεμίζουν το φατσοβιβλίο με φωτογραφίες Αγίων. Σκεφτείτε τι κόπος θα χρειαζόταν να θες να δείξεις στο θρανίο ή να ζωγραφίσεις κάπου τον Άγιο Παϊσιο ή τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό… κλάφ’τα Χαράλαμπε …
Πιστεύω πως πάντα οι περισσότεροι άνθρωποι ήθελαν να εξωτερικεύουν στους γύρω τους τα συναισθήματά τους. Τι νιώθουν βρε αδερφέ, πως αισθάνονται, και να μοιραστούν την λύπη, την χαρά, ένα ωραίο τραγούδι, μια όμορφη εικόνα μιας γυναίκας ή ενός τοπίου.
Πάντα όμως υπήρχαν και οι «άλλοι». Θυμηθείτε. Πάντα κάποιος από τα παιδικά σας χρόνια ήταν αυτός που δεν αποκάλυπτε την κοπέλα που ήταν ερωτευμένος στους φίλους. Είχαμε όλοι έναν συμμαθητή-τρια που τα τετράδια τα βιβλία και το θρανίο του ήτανε πεντακάθαρα, και φυσικά δεν μιλάμε για αυτούς που είχανε εμμονή με την καθαριότητα. Δεν μάθαμε ποτέ τι ιδεολογία πρεσβεύει και ποιο είναι το αγαπημένο του είδος μουσικής.  Ποτέ δεν σηκώθηκε να πει, να κάνει κάτι μπροστά σε κοινό, να εκτεθεί. Δεν βγήκε ποτέ εκτός ορίων και δεν εξέθεσε το παραμικρό για την προσωπική-ιδιωτική του ζωή. Ήταν πάντα καθώς πρέπει… Κι όμως ήταν αυτός που ήξερε τα πάντα για όλους τους άλλους. Απολάμβανε να «κρυφοκοιτάζει», χαμογελώντας, όλους αυτούς που εκφράζονταν για οτιδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο.
Έτσι κάνουν κάποιοι από αυτούς και σήμερα που μεγάλωσαν. Έχουν λογαριασμό στο  Facebook, μπαίνουν κάθε μέρα ανελλιπώς, και από την κλειδαρότρυπα παρακολουθούν τις ζωές των άλλων χωρίς ποτέ να δημοσιεύουν το οτιδήποτε. Κάνουν απλά «χάζι» με όλους τους υπόλοιπους. Προσπεράστε τους…
Γίνετε «ενεργοί»…  Εκφραστείτε όπως ο καθένας σας καταλαβαίνει… Δείξτε την αγάπη σας και τον θαυμασμό σας, τον πόνο και την λύπη, τη χαρά και την ευχαρίστηση, τον θυμό σας και την οργή σας σε ό,τι συμβαίνει. Μοιραστείτε αισθήματα και καταστάσεις με τους φίλους σας με ή χωρίς εισαγωγικά. Κάντε αυτό που κάνατε και παιδιά, εξωτερικεύστε ό,τι  εσείς νομίζετε πως σας εκτονώνει. Δώστε ένα like σε κάθε ανάρτηση που σας γεμίζει…
Βγάλτε ξανά στην επιφάνεια  τον αυθορμητισμό που θάψατε κάπου βαθιά μέσα σας  καθώς μεγαλώνατε.


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΛΙΒΑΔΙ"
Αριθμός φύλλου 73  ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2016 
Γιώργος Αθ. Μητώνας


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου